Cień cierpienia

W głębokiej nocy, gdy cienie tańczą w blasku gwiazd, serce moje zostaje przeszyte promieniem niczym strzała włóczni, której śmiertelne ostrze przebija ciało. Ból, który teraz odczuwam, jest niczym nieporównywalny – intensywnością i głębią przewyższa wszelkie wcześniejsze wyobrażenia. Piszę o tym cierpieniu, nie mając wyboru, bowiem jestem przytłoczony złożonością wszechświata, który w swoim majestacie wydaje się nieprzenikniony.

Jak promień słońca, który przenika źrenice w swej nieuchronnej potędze, tak również zbliżające się ostatnie chwile życia przyjmują formę nieuchronności. Rzeczywistość, która jeszcze przed chwilą była twarda i stała, teraz przemienia się w sen, w tajemniczą wizję jawy, która obiecuje wybawienie duszy.

W tej epickiej chwili, gdy jesteśmy skazani na nieuchronny ból, rozumiem, że czas naszej boskiej miłości jest ograniczony. Zegar nieubłaganie odlicza ostatnie minuty i sekundy naszego istnienia. Ja, stojący na granicy umysłu i ciała niczym prorok światła, dostrzegam w tej granicznej chwili prawdę o naszej ludzkiej kondycji. Mój ból jest świadectwem ostateczności, a jego echa wzywają do zrozumienia głębszego sensu istnienia, które łączy nas z odwiecznym wszechświatem.

Aleksander Jan Zaręba