Wyżyny poezji, Iwonko, poważka, wiem, co piszę.
Jak zwykle piszesz prosto i pięknie, sugestywnie i wprost do serca.
Nie wiem jak to robisz, ale za każdym razem, jak Cię czytam, uśmiecham się pod nosem, że są tacy ludzie jak Ty, którzy mają dar i umieją z niego korzystać.
Bo czytam Cię już 12 lat i nie mam dość.
Mam Twoje tomiki wierszy i chciałbym więcej.
Bo to szaleństwo zwane poezją jest Tobą.

To niezwykle piękny i poruszający wiersz, który w subtelny sposób ukazuje proces wewnętrznej przemiany oraz odnajdywania własnej siły. Twoje słowa wprowadzają czytelnika w spokojny, niemal medytacyjny nastrój, a obrazy, które tworzysz, są wyjątkowo sugestywne i pełne głębi. Szczególnie podoba mi się motyw lasu i drzew, które stają się towarzyszami w drodze ku samopoznaniu.

Życzę Ci dalszych sukcesów w pisaniu! Oby kolejne teksty były równie inspirujące i pełne mocy, jak ten. Niech Twoja twórczość nieustannie się rozwija, dając radość i siłę zarówno Tobie, jak i Twoim czytelnikom.