Dwadzieścia lat - tyle mniej więcej w dobrych warunkach żyje krowa, w Łężkowicach można powiedzieć, że byłoby to dwajścia lat. W idealnej oborze, będąc wypuszczaną za dnia na trawkę z dala od głównej drogi, ta sama krowa godnie będzie przeżuwać przez dwajścia trzy, może dwajścia pięć lat. Wystarczająco by być świadkiem kilku, ciekawych jak na Łężkowice wydarzeń. Na początku lat dziewięćdziesiątych kiedy o dobrych warunkach można było jedynie pomarzyć, jeśli chodzi o przeciętny człowieczy los, krowy miały stosunkowo łatwo, a już ostatnie dwie dekady kiedy odkryto, że mleko od spokojnej krowy nie dość nie smakuje lepiej to i wykazuje wiele korzyści zdrowotnych, stały się dla krów w Europie niemalże rajem. Od tamtej pory, jeśli trafiły na tyle oświeconego gospodarza, dojne krowy mogły spokojnie zatracić się w letnim skubaniu traw i obserwacji.

Tak więc od najmłodszych lat krowy w Łężkowicach żują i patrzą. Nigdy nie dowiemy się czy w tych wielkich, uroczych i łagodnych łbach dochodzi do jakiejkolwiek analizy i rozumienia obserwowanych zjawisk. Nigdy nie dowiemy się czy może jednak bydło jest w stanie analizować informacje i dostrzegać ich sens, ale na przykład dopiero na pewnym etapie rozwoju w ichniejszym piątym lub dziesiątym roku żucia. Może być tak, że swoje maksimum poznawcze mogłyby osiągnąć w dwudziestym szóstym roku żucia, ale akurat dane im jest paść, zdechnąć tuż przed osiągnięciem krowiej nirwany, czyli upragnionego rozumienia obserwowanych wydarzeń.

Z punktu widzenia krowy w roku dwa tysiące dziesiątym, w wiosce nagle pojawiło się więcej wody, dużo więcej wody. Niejedna krowa by zamuczała, że nagle wody było mmm-od-chuuuja-panieeee. Kiedy w dwutysięcznym osiemnastym wody znowu było nagle dużo, część krów, które pamiętały dwa tysiące dziesiąty mniej więcej wiedziały co się dzieje, ale w wtedy w dwa tysiące dziesiątym żadna krowa nie mogła pamiętać żywiołu wielkiej wody.

Nie tylko wielka woda potrafi zaskoczyć krowy. Nagle, mniej więcej, dwa lata po powodzi co starsze krowy zaczęły zauważać, że z ludźmi zaczęło się dziać coś dziwnego, i to nie tylko tymi z gospodarstwa.

Rzadziej chodzili “na siano”, częściej chodzili lekko przygarbieni patrząc w dłoń, rzadziej pili ze szklanych przezroczystych butelek na rzecz pieniącego się napoju z zielonych lub brązowych flaszek. Rzadziej płonęły stodoły, prawdopodobnie przez inne dymiące wkłady do ust, których używali ludzie. Te stare były delikatne, papierowe i znikały w ustach w trakcie spalania, te nowe… te nowe po prostu wyglądały jak jakieś dildo, co ciekawe też czasem wibrowały. Przez ostatnie lata zauważano mnóstwo tego typu szczegółów i zmian.

Również, co bardziej spostrzegawczy gospodarze zaczęli zauważać, że coś się zmienia - nie dość, że dojne krowy dawały około dziesięć procent mniej mleka w skali pięcio rocznej to, co gorsze lub co dziwniejsze - krowy z roku na rok w inny sposób patrzyły na gospodarzy. Wydaje się to absurdalne. Gospodarze nie rozmawiali o tym między sobą, ale dało się wyczuć w krowich oczach coś w rodzaju lekkiej pogardy, może poczucia zawodu, żeby nie powiedzieć smutku odrzucenia.

Niby rok jak każdy inny w Łężkowicach, ale nie dało się nie czuć wiszącego nisko nad polami lęku. Tak, lęk przede wszystkim odbieramy zmysłem powonienia, u ludzi w sposób już mocno otępiały i nieświadomy, ale u zwierząt ta umiejętność nie zanikła ani trochę, zwłaszcza hodowlanych. Styczność z ludźmi dostarcza im mnóstwo bodźców wzmacniających wyczuwanie wszelkiego rodzaju lęków i zmian nastrojów. Krowy nie oszukasz. Możesz udawać samca alfa, który wszystko ma pod kontrolą, ale one doskonale wiedzą jak mały lub mała się czujesz. Mają nosa. Jeśli chcesz się dowiedzieć prawdy o sobie to nie patrz w lustro, ale spędź trochę czasu w oborze. Krowie spojrzenie na ciebie wniesie więcej niż konsultacja u wróżki, spowiedź u najlepszego spowiednika czy nawet serum prawdy podane przez agenta Stasi. Cdn