Jestem zbyt blisko, aby pomóc ci
w zrozumieniu jedności serca
i przyszłości.
Jestem zbyt daleko, aby zrozumieć,
w którym momencie przepadło
z kretesem moje zwycięstwo.

Nie, to nie sny prowadzą mnie
za granice światłocienia.
To samo życie koliduje z teraźniejszością,
która - znów poruszona - ucieka
przed moim lękiem,
przed trwaniem w ciszy.

Oglądam z bliska twoją przyszłość;
czy jestem, aby bezczas dopasowywał się
do moich dłoni? Czy jestem,
ażeby bezmyślność przynosiła
same wykwintne złudzenia?

Zdrapuję ze ściany resztkę
zaprzeszłej namiętności, przeglądam się
w lustrze, jakiego nie znam.
Rozbieram się do duszy
z twojego wspomnienia.
Dotykam czule delikatnej
powierzchni serca, aby spokojnie zasnąć
w nieznane.

Zdziczała samotności, pozwól mi
żyć tak, jak ma na to ochotę śmierć.