W jej gestach nie ma wahania,

Ni niepewności, ni drżenia.

Na czole – zmarszczki frasunku,

Ani na skroni strapienia.

Ona wytrwała przez wieki

W służbie – jedynie zwycięzcom,

Słabości chwili nie miewa,

Jej godłem – wierność i dzielność.

Jej ręce pewne i wprawne,

Jej dusza  -  od wahań wolna,

Jak idealny oficer

Odważna, dzielna  i zdolna.

Gdy trzeba – gestem rąk władczych

Naziemne cele wybiera,

By je zanurzyć w poświacie

Ostrej – świetlnego markera.

By zemsta w barwach jaskrawych

(Gorąca – jak młode serca)

W punkty trafiła właściwe

(Taka jej służba żołnierska).

W stalowo twardej oprawie,

Wśród gwiezdnych blasków złocistych,

Na śpiące miasto spojrzała

(Horyzont – pusty i czysty).

Na wielość dachów spojrzała

(Taneczność ich – czarująca)

I siatkę punktów wybrała,

By groźne  zapalić słońca.

By cegły stały się pyłem,

Los wielu – w nicość przeminął,

By strach – przemieszał się z grozą,

A ból – zjednoczył się z winą.

Ujrzała w dole katedrę

(Barok zakuty w piaskowiec)

I oznaczyła świetliście

Na przyszły wielu – grobowiec.

Szpitalne ujrzała dachy

Broczące krzyży czerwienią

(A w ich ramiona ujęte

Wśród samotności – cierpienia)

I oznaczyła je celnie

Jasności plamą kolejną,

By nieuchronność ponownie

Mogła się losu – dopełnić.

W ogrodzie sennym lutowo

Strwożone dzieci ujrzała

I po raz pierwszy tej nocy

Pewna jej ręka – zadrżała.

Lecz wobec  zasady dziejów

Uznanej – winy i kary

Zamilknąć musi współczucie,

Które odmiennej jest miary.

Zamilknąć musi wśród twardych

Wymagań czasów – wrażliwość,

Kroniki piszą się stalą,

(Nie chlebem – niczym życzliwość),

Zatem bogini świetlistość

O barwie krwi uwolniła

I na obrusie zimowym

Różowość znów zapaliła.

By  niebo nożem rozcięte

Eksplozji – na milion części

Spełniło wyrok ciosami

Tysiąca potężnych  pięści.

A potem według rozkazu

Meldunek krótki nadała

O zgodnych z planem wynikach,

Uśpionych  złowrogich działach.

Tylko w błękitnym jej oku

Łza jedna mała zaszkliła,

W okrągłą perłę zmieniona

Żal jej  unieśmiertelniła…