Pod karminowo ciężkim  bujnych chmur okryciem

Poranek wstaje tkany – na hukowych krosnach,

I ze zdumieniem patrzy – na zgaszone  życia,

Spalone pamiętniki – i listy miłosne.

Na postrzępione ciało – opery minionej,

Stare bzy połamane – w książęcym ogrodzie

Na obaloną ścianę kafejki zielonej,

W której do wczoraj jeszcze jabłka były – w miodzie.

I  roni błyski krwawe – słońca zdziwionego,

Które różem  fotonów – na śniegu się kładą,

Oświetlając warkocze – koloru rudego

 I dłoń  młodzieńczą wczoraj – dziś upiornie bladą.

Te błyski w barwie rudej, bordo  i koralu

Starczą za  bukiet kalii – i trzy płatki żalu…