I cóż, że zbyt ciężkostrawne okazały się
moje przypuszczenia? Cóż, że ciało
współgra z pamiętną ciszą?
Życie jest zegarem, któremu ktoś
wydrapał wskazówki.
Przyszłość kojarzy się z odległością,
na jaką nie zasłużyłam.

Wszystko, co jasne i przejrzyste,
zgadza się z twoimi snami,
z przypowieściami, które niestrudzenie
snujesz na pożegnanie.
Ciepło, gorąco jest moim dłoniom
na twoim ciele.

Rozkoszuję się przyszłością, jaka pozostała
do twojego odejścia.
Sekundy... Zliczam sekundy, dzielące mnie
od kolejnego uderzenia serca.
A dusza? Dusza, ukryta w kącie,
jest najwyżej nietrafioną wymówką.

Nie tańcz, proszę, gdy niebo jest
w żałobie po rozstaniu z ziemią.
Zawiesiłam u serca najpiękniejszą
z twoich gwiazd - czy zgasnę,
zanim powróci świt?

Chyba zakochałam się zbytnio
w twoim jutrze. Poświęciłam ułamki
sekund, aby nauczyć się języka świata.
Zanim odnajdę cię pośród snów,
zanim poczuję w sobie twój lęk -
zasną pozostałości po godzinach,
po smutkach; w nich drzemie
moje niepoukładane, brudne serce...