reflektory orzą przestrzeń. na czołach uczestników
pojawiają się głębokie bruzdy, miedze.

kupka monet piętrzy się na stole o blacie z pleksi.

– przypominam: gra toczy się o naprawdę wysoką
stawkę, w puli jest... a, przecież sami państwo
widzą, ile! – wykrzykuje prowadzący.

ze strony publiki dobiega grobowe milczenie.
ani klaśnięcia. ciężkie wahadło przesuwa się
w krwiobiegach skupieńców.

– podaj synonim słowa zimownik.
cisza.
– więc może zamiast tego – pytanie zastępcze:
podaj córkownik słowa mieć.

żart nie zyskuje uznania w oczach nikogo.
milczenie, przesadnie zimne. kosteczki lodu
wypadające z każdej niewypowiedzianej sylaby.

kolejny przegrany głupol, który nie dostrzegł, że
to nieco bardziej wyrafinowana forma zabawy
w trzy kubki (pod żadnym nie ma prawa być kulki),
odchodzi z kwitkiem, wlecze się ciężkim krokiem
przez swego rodzaju kasyno,
w którym każdy się zgrywa.

następna runda. kto pierwszy, ten lepszy.

wyjątkowo przenikliwy uczestnik
odpowiadając na niezadane jeszcze pytania
ciągle wspomina o "indokrach":
...indoktrynacja... indoktrynaród...

tymczasem za ścianami hali, w której
nagrywany jest teleturniej, wstaje nowy dzionek,
rozciąga się już inne państwo.