Siedząc na murku, myślę, że koło mnie tańczy śmierć i próbuje mnie porwać, a ja nieustannie się wyrywam. Patrzę, jak jesienne liście spadają z drzew delikatnie na ziemię, a niektóre tańczą w powietrzu. Ich los też jest kruchy jak mój.

Słońce otula moją twarz, dodając mi uśmiechu, ale ten ucieka ode mnie prędko. Czuję, jak coś wysysa ze mnie energię życia i pozostawia po sobie ślad bólu.

Wiatr rozwiewa moje włosy w swoim rytmie.

Zbliża się mroczna ciemność, która pokrywa świat – nawet mój blask staje się coraz mniej widoczny. Bijąc się z myślami, co mogę zrobić, by było lepiej, droczę się z nimi jak pies z kotem.

Czuję się roztargniona i smutna. Jak to pokonać? Chłodny wiatr przeszywa moje ciało, wywołując dreszcz swoim dotyki

em.