Rodowita petersburżanka

                       Nadieżdzie Chodeckiej (1892-1964)

córka lekarki i prawosławnego księdza

dziewczęce fantazje łączyła z nauką haftu 

na carskim dworze

gdy dziejowy szkwał zmiatał imperialny porządek

z płaczem pochowała matkę w dębowej szafie 

z mężem Mikołajem osiadła w grodzie nad Brdą

uczyła francuskiego i gry na fortepianie

i ja – małolat – chodziłem do niej 

z etiudami Czernego pod pachą

za śmiganie po klawiaturze jak po lodzie

nagroda – nuty Schlittschuhläufer Walzer

to dzięki niej tato siadał przy mnie

wsłuchany w Miliony Arlekina

Stephanie-Gavotte w ulubione arie

z Wiktoria i jej huzar  

Żuczek kudłaty Wojtuś

i kot Fibich – wylegujący się na czarnym skrzydle

to wdzięczne troski jej wdowiego życia

z dużego portretu na ścianie patrzył car Aleksander III 

doświadczona kataklizmem

na pobliskiej szafce postawiła małe zdjęcie wodza

odwiedziny w szpitalu

ostatnim spotkaniem