Sen o Warszawie 

Chodząc i snując się po Warszawie,
Szukam tego, czego nie mogłam znaleźć w domu.
Myślałam, że zmieniając miejsce, to mnie znajdzie,
Lecz w labiryncie ulic, wciąż szukam odpowiedzi.

Miasto chaotyczne i żywe, nawet w nocy.
Neony migoczą, ulice szumią,
Tramwaje dzwonią, ludzie spieszą,
Kamienice szepczą historie dawnych lat,
Mosty łączą brzegi pełne wspomnień,
Parki kryją tajemnice w cieniu drzew,
A ja wciąż snuję się, szukając tego,
Z nadzieją, że to odnajdę.

Miasto pochłania moje myśli,
Jego ulice pełne historii przemawiają do mnie,
Czy to możliwe, że szepczą opowieści z przeszłości?
Może to tylko sen?

A jednak Warszawa wciąż mi się śni,
I budzę się z tego snu, z uczuciem, że coś ważnego umknęło,
Jakby sen obiecał więcej, niż mógł dać.
I znów wyruszam na ulice, szukając odpowiedzi,
Które może nigdy nie nadejdą,
Ale to nie ma znaczenia, bo wciąż idę,
Bo wciąż szukam,
Bo taka jest natura tego miasta,
I taka jest moja natura.