zalane obrazami zmysły

więdną niczym polne kwiaty,

dla wyobraźni zostało niewiele,

a jeszcze niedawno zapiski trafiały do szuflady,

książki miały zapach

w kioskach ruchu nagie okładki

bezwstydnie prowokowały wzrok przechodniów,

na chodniku, białą kredą,

ktoś zostawił wiadomość –

niedokończona gra w podchody,

przerwana głosem matki

znaczki wypełniały klasery,

kolorowe puszki, niczym trofea z zachodu,

zdobiły półkotapczany, 

telefon z tarczą – próby kontaktu ze światem,

a w słuchawce:

„nie ma takiego numeru”

teraz moje myśli, ocierając się o pustkę,

słowa zapisane w chmurze

nie dotykają papieru –

wszystko nienamacalne,

na wyciągnięcie palców