Minęło siedem lat, deszczówka zmieniła się w ściek, a ja?

Zapomniałem pamiętać.

Taniec gwiazd, zamówienia bez celu, Skrzypiąca podłoga.

I kolejna rocznica.

Aleja marzeń,

czerwone dywany, żetony na tony, kasyno i wiatr.

Rozsypane liście, garściami wyrzucane motyle, i

płacz zmęczonej antylopy.

Safari.

Natrętni wielbiciele, policyjne psy.

Toczy się czas. Krwawi.

Przegryziona tętnica zapewnia jazdę bez biletu

do nieba. Piekła?

Gdzieś.

Tak wiele i niewiele. Nie wiem.

Powiedz.

Czy taniec to wszystko na co nas stać?

Zaufałem gwiazdom. Ich moc, tajemnica powstania,

i przeznaczenie zadeptują poczucie winy. Wciąż jednak

oddech zza ściany budzi agresję.

Pozwalam perwersji zamalować mi twarz,

wydrapać znamię. Nie lubię ludzi. Tylko powietrze i wiatr.

Ile trzeba sił, by odejść?