Nie narobiliśmy brzuszków,

mostków dla weselnego starosty,

rozeszły się nawet nasze oczy

z czymś jeszcze wymienialnym na gesty i słowa,

pod wiatrem ledwo wiążącym koniec z końcem.

W przerwanej grze zaczynałaś się lepić do dłoni,

jak zachowana dotąd pierwsza ćwierćdolarówka.

System wybierał nasze utwory, słuchaliśmy Lipkę,

warto żyć dla takich piosenek,

powiedziała moja kobieta, lokalna z ogrodu,

bez packi na przechodzące chwile.