W objęciach mgieł opuchłych, złowieszczych, zsiniałych
Wstaje lutowy ranek zbolały  i  pusty.
Szeroko rozpościera – zamiast chmurek białych
Z sadzy dziergane szale, buroblade chusty.
 
Przez posępną szarością brzemienne tkaniny
Jeden się promyk słońca  przebija nieśmiało,
Jak nagrobne światełko – za słowa i czyny,
Za  modlitwy i grzechy, za wielkość i małość.
 
Ten samotny promyczek rudo - karminowy
Łapią szklane perełki  – z rozbitych witraży,
Połamanych lusterek tęsknoty różowe,
 
Cztery stłuczone okna, już wolne – od marzeń.
I w srebrność   tych okruchów chwycone fotony
Tworzą rozbłyski modre – oto łzy spóźnione…