Szliśmy przepustami światła pod powieki,
nie mogąc spiętrzać wytchnienia,
zrzucać z siebie nieprzychylności.
 
Za przejechane przystanki z machającym,
z nieodnawialnym żalem, skręty drogi,
płacę poezją, której nie zasiedzę.
Księżycówką z przepędzanego wstydu,
moralności w nieszczerym polu,
obowiązku wobec własnego szczęścia.
 
Odbijaliśmy światło przy minimalnym kontakcie,
przemianowanym na miłość i empatię.
Reszta jest wiecznością, nie dość czasu,
żeby zawrócić, podgadać dzisiejszy wieczór.