posądzaj mnie o wszystko co najlepsze,
pomawiaj o zalety! nie jestem takim szkaradeuszem,
jak sam się maluję. w tej klatce mieszka ciemne
i rozgestykulowane dobrzulo,
co każdą z tysiąca rąk mówi o czułości.

niech moje uczucia dotrą, z mózgu do ust,
perlustrowane. przeglądaj zasoby,
zanurz się w archiwa. pozwalam, proszę,
wręcz domagam się tego.

śmiej się widząc, że jestem pełen pluszowych
kotków, że brzoskwinki tu, nie kowadła i sierp.

przyznam się do czegoś, ale zachowaj to
dla siebie. na nazwisko mam Prawdziarz,
pozostałe personalia to jedynie
ksywy dla nieoświeceńców.

nocami, jak nikt nie widzi, odwracam się
twarzą do szczebli i wyszywam cię
na czarnych płótnach. cóż tam powstaje!

ty gromiąca wzrokiem za szczeniackie żarty,
intarsjowana złotem i żywicą,
uśmiechnięta i w kwiecistych smugach,
z liliowym otokiem,
ubrana w suknię o średniowiecznym kroju,
międzygalaktyczna i dwudziestodrugowieczna, przyszła,
ty roztrzaskująca mi na głowie teorban,
gdy znów przesadzę z wygłupami.

oglądaj twoje portreciki. nawet te jeszcze
niepowstałe. wszystkie są tworzone w takim
samym skupieniu (aby bardziej się skoncentrować
nucę cicho przy igle, szorstkim głosem,
lovesongi).

przytulanki we mnie, lusterka w kształcie serc
ukryte w zakamarkach.