Przystanek

On był wysoki, ona niska. Stał na przystanku autobusowym w rozkroku, aby ją objąć i spocząć swoją brodę na jej głowie. W ciemności ich sylwetki zlewały się z otoczeniem, tworząc intymny obraz bliskości. Ona delikatnie oparła głowę na jego piersi, a on zamknął oczy, jakby chciał zatrzymać tę chwilę na zawsze.

Przechodnie mijali ich obojętnie, ale dla nich czas jakby się zatrzymał. W tle słychać było szum przejeżdżających samochodów i cichy gwar rozmów. Latarnie uliczne rzucały miękkie światło, które tworzyło wokół nich aurę spokoju. W powietrzu unosił się zapach wilgotnego asfaltu, a delikatny wiatr poruszał liśćmi drzew, które szeptały cicho w ciemności.

Gdzieś w oddali słychać było dźwięk dzwonka rowerowego, a kroki przechodniów odbijały się echem od pobliskich budynków. Cała scena była jak wyjęta z filmu, pełna subtelnych dźwięków i świateł, które tworzyły niepowtarzalną atmosferę tej chwili.

Obserwując ich, poczułam, jak sama zatrzymuję się w tej chwili, zastanawiając się, czy to banal czy romantyzm? A może to po prostu magia codzienności, której często nie dostrzegamy?