Czarny cień mnie pochłania, zabija we mnie wszystko, co jest ważne. Smutek mnie dopada, widzę Cię jako zjawę. Zjawę, która zaraz znika. Pragnę, by noc mnie pochłonęła, bym zasnęła. Kim jest czarny cień? Zjawa to postura jakiegoś upiora.
Płynące łzy z oczu, niepewna siebie kobieta. Brak mi sił, czarna zjawa wysysa ze mnie wszystkie siły, wszystkie chęci.
Jestem obojętna na to, co ma być. Łzy spływają po oczach jak wodospad. Dusza rozdarta.
Tańczę ze zjawą, próbuję jej dorównać, ale przegrywam.
Gdzie zniknęło światło nadziei, które gdzieś zgasło? Światło, które zawsze mnie prowadziło.
Próbuję rozmawiać z czarnym cieniem, ale on się odwraca. Krzyczę, płaczę, proszę, a nic nie daje.