Przyznaj, czy słyszysz, jak tuż obok
kwitnie uśmiech?
Czy rozumiesz, ilu lat brakowało,
żebym doświadczyła posłuszeństwa
Twoich żyznych dłoni?

Kropla za kroplą, łzy znaczą
trajektorie na skórze.
Oddech za oddechem - bezbożne jest ciało,
jeszcze bardziej wyuzdana pamięć.

Pozwólmy, aby spotkały się przypadkiem
nasze drogowskazy,
smutek przypadł do gustu ciszy.
Niestety, na razie oglądamy życie
zza drugiej strony chmur.

Rozpieszczamy oczy widokiem
parzystych łez, fantazji dość martwych,
abyśmy odzyskali wejście
do skamieniałego sadu.
Nie pozwólmy, żeby pierworodna noc
przekreśliła plany poranka.

Niech światło stanie po naszej stronie.
Cienie? Odszukają własną zatokę,
gdzie nikt nie będzie płakał,
gdzie odnajdziemy
ostatnie westchnienie krwi.