Mroczny Mesjaszu, rodzi się w nas
ostatnia gwiazda w tym stuleciu.
Powstaje w nas mur, ściana,
której nie zburzą łzy.

Przejęci pokutą,
zdani na łaskę cielesności,
kochamy się w tych samych gwiazdach,
dzielimy jedną nocą.

Czy to pora, aby przyzwyczaić się
do życia? Czy odnalazłam sens
pośród skłóconych chmur, pośród skał,
gdzie zawieruszyło się
moje ostatnie istnienie?

Mroczny Mesjaszu,
w Twoje ręce składam to, co do niedawna
było niezróżnicowaną fantazją,
wyobrażeniem zbyt wykwintnym,
żeby dziękować za nie
snem i otuchą.

Moje palce wspinają się
po Twojej piersi - pora zerwać łańcuchy,
tłamszące serce.

Przeklnę noc,
która odebrała nam bezsenność.
Wyrzeknę się prawdy, ponieważ to,
co zwiemy jednością, nie ima się czasu,
nie czeka na powrót świata.