wstanę ale jeszcze nie dziś
kiedyś
może jutro
na razie leżę i patrzę w niebo
mijają mnie chmury kolejno
jak barany wypasane na wodzie
i nic mi się nie chce 
czasem przychodzi myśl
że jak można tak leżeć trzeba coś robić
biec trzeba za celem gonić łapać zdobywać
a później nowy dalszy cięższy do zdobycia
jak ćma do światła
ja mam świadomość że światło oślepia

a gdy jest bliżej pali

że boli nie daje szczęścia

mimo to nadal uparcie gwałcę się

bo biec trzeba

dziś jednak leżę
przewróciło mnie życie naporem wyzwań inwazją potrzeb i nic nie zamierzam
nie zmotywuje mnie nic
bo nie chcę tego
bo czuję że jeszcze jeden krok
to będzie za daleko
i nie dam rady wrócić
już nie zatrzymam się
a nie chcę mijać chwil
biegnąc za czymś co nie daje szczęścia
chcę widzieć jak mijają mnie chmury
jedna po drugiej po drugiej trzecia
kolejno barany mijają mnie
i te na niebie i te na ziemi co biegną za celem

nie chcę być wilkiem
zresztą one też biegną
gonią barana i ich cele
i taki oto ekosystemowy łańcuszek...
a ja nic nie muszę
a ja nic nie chcę
tylko leżeć i myśleć co zrobić
by żyć a nie biec
mądrym być by wiedzieć co ważne
a co próżną pokusą
nie chcę by sam bieg był biegu sensem

leżę więc dziś i nie zamierzam wstawać
ale gdy wstanę
a wstanę to pewne
to pójdę a nie pobiegnę
i szczerze uśmiechać się będę
że czuję widzę
że jestem  
i każdą chwilę sekunda po sekundzie zapamiętam i przeżyje
i w końcu prawdziwie żyć będę...