Z lubością spijam zieleń ogrodu

i wzrok zatapiam w girlandach z kwiatów.

Patrzę na szczęście, może pozorne,

gdy nagle monstrum owadzie wkracza.

Z innego świata, tuż nad głowami

lata, szaleńczo zatacza kręgi,

jakby sekretny kod swój ujawniał

o dominacji, która jest celem.

Skrzydła spływają żółci goryczą,

niczym toksyna grożąca lękiem,

chociaż pozornie nieagresywny

owad nie gryzie ludzi bez celu. 

Jednak pozory bywają mylne,

dzisiaj z komarów czy z muchy uczta,

a jutro może nagle przedziwne

stworzenie chętkę mieć na malucha,

który golutki z malwami biega,

skąpany w słońcu, jak anioł złoty,

gdy przy nim czuwa  w cieniu, z uśmiechem 

matka, zrywając soczysty owoc. 

jej szafir sukni, w płatkach z falbanek

wyrasta niczym kwiat bardzo piękny,

lecz niekoniecznie cudaczna ważka

przed nią oznacza symbol słoneczny. 

Czy jest przestrogą przed czasem próby,

kiedy zło kąsa udając dobro?

Czy miłość matki, walka o jutro

potrafi synka przed nim obronić? 

Czy ogród przetrwa i jej mieszkańcy

najazd owadów: ważek, szerszeni,

trutni lub wiecznie głodnej szarańczy,

która zniszczenia wkrótce dopełni?

Wieśniacza niania też pełna lęku...