A cóż tam leży pytała dziewczyna,

czy chciała wiedzieć, przywitać się z truchłem?

Lepiej się nie patrz, bo zrzednie ci mina,

w zgniliźnie czerwie ucztują napuchłe. 

Jednak ciekawość dziewczęcia zwycięża,

choć ponoć piekło otwiera tam bramy,

widzi jak ciało poszarpane leży,

chyba już z tydzień, co najmniej z okładem.

Co to za ciało, czyj trup zapytacie

rozkłada członki, kolorami krzycząc?

Nie, nie człowieczy to trup, lecz sobaczy,

człek raczej dawno leży w chłodni milcząc. 

Chociaż pewności nigdy mieć nie można,

gdyby widokiem ulicznym nie straszył,

jeśli zaś w domu zszedłby, rzecz nie zdrożna,

chyba że sąsiad zwęszyłby zapaszek... 

Tak samo inne sprawy pod dywanem

często wsadzane leżą, chociaż ważne,

lecz tak już bywa, że te niewidziane

rzeczy niebytem pozornym nie rażą. 

Bo ponoć tam, gdzie komuś wzrok się tępi,

a słuch zawodzi prosto na manowce,

nieprawość pole ma do działań wszelkich

i będzie dalej w siłę szkodząc rosła,

Dopóki większość zmysłów nie wyostrzy.