Umilkły werble gromów i perkusje grzmotów,

Ucichł szklanych odłamków wielokrotny grzechot,

Spać już poszło zmęczone, zachrypnięte echo

I złowrogo spiczasty warkot samolotów.

Rubin w grafit powoli, miękko się przemienia,

Zasypia karmin, rudość, różowość i błękit,

Gasną iskier dziobatych i szponiastych pęki,

Po gruzach spacerują nikłe, blade cienie.

W tej ciszy zatroskanej, brzemiennej żałobą,

Pośród ruin kościołów i dziecięcych grobów

Z nieba płatki się sypią szarości i czerni

Na wątpliwość umarłą – i na zgasłą wierność.

Rankiem zaś litościwa, biała dłoń Natury

Ozdobi nagość mogił perłowym marmurem…