Marmur światłem różowym dziwnie jaskrawieje,
Groźnie syczy piaskowiec pąsowo rozgrzany,
Łzą pylistą i płową powoli kruszeje,
Słabną bielone mury i ceglane ściany.

W rytm huku drżą kolumny wysmukłe i białe,
Jak brzoza osaczona rudym wielogrzmotem,
Z wolna chylą się wieże, sadzą pociemniałe,
Odpadają dachówki z kolczastym łoskotem.

Katedra wśród tańczących, łakomych płomieni
Wieńcem blasków, welonem dymów otoczona,
Pocałunkiem upału zatruta śmiertelnie

Kamienną skargą szumi, trzeszczy - wreszcie kona.
Gruzy kryją nadzieję, miłość, żal i wierność,
A całun na nich kładą – błękitnawe cienie…