Zakrywając twarz, idę pod prąd. W oddali majaczy dom – oaza ciszy, spokoju i harmonii.
Przemierzam góry i skały, patrząc zastanawiającym się wzrokiem: czy ten świat jest doskonały?
Serce bije mocno, jak szalone, jakby chciało wyrwać się z klatki czasu.

Błądzę myślami w labiryncie bez końca – początek istnieje, lecz mety brak.
Zastanawiam się nad sensem życia, nad ludzką naturą, nad ścieżkami, które prowadzą donikąd.
Jestem cząstką rozsypaną w tym świecie, próbuję się odnaleźć, lecz echo milczenia odpowiada mi pustką.

Przystosowując się do innych, tańczę w rytm cudzej melodii.
Czuję, jakbym miała wiele oblicz, a może rzeczywiście je mam?
Kim jestem w tej symfonii masek? Kto zna odpowiedź?

Ptaki śpiewają mi pieśń.
Dusza rozkwita w dźwiękach natury, jakby nagle zyskała skrzydła.
Podśpiewuję melodię – cicho, delikatnie, ledwie słyszalnie, jak szept wiatru między liśćmi.

A może to właśnie tu jest mój dom?