Była katedrą.

W spódnicy-zamiatarce, pod półgolfem,

nanizała go pomiędzy koraliki z plasteliny.

Niepozbierana z przewlekłej choroby dookoła,

obracała w palcach, słowach, pragnęła skóry, dwoiny.

Nowego porównania.

Mieli konflikt nieodszumowanej krwi.

Wyłożony nią od wewnątrz,

mrużył oczy widząc jeszcze kilka razy w życiu,

zachwycającą jako tło krajobrazu,

w którym nie sposób podnieść na kogoś miłość,

bo nie poleci jak kamień.