Proza życia bywa mało poetycka,
gdy wisi na bardzo cienkim włosku,
schylona przed codziennym bezprawiem,
głodnych portfeli szukających ofiar -
nawet pośród malców, synonimów chwastów,
zarażających zdrowe rośliny.

Ich rzekomy wysiew, z wodą na młyn
z księgi zabobonów, daje przyzwolenie,
aby potęgować społeczny margines.

Przywieźć na spotkanie bezokiej Temidy,
która schyli głowę nad rondlem z głupotą,
przy oparach z czarów, by pergaminowe
i skurczone ciałka mogły wolno konać -
bez wody i jadła, ale przy współpracy
kulistego ognia.

Zaś w innym przypadku, plik miliona naira
może rozpalić nadzieję na wygraną,
aby razem z lekiem wygnać z wiedźm demona -
oczyszczając duszę i ją uratować
przed rozstaniem z ciałem,
pewnie i organów też przed przeprowadzką?