Błękit pustego nieba,

pustego jak moje serce,

niebieskiego jak moje włosy.

Gdzieś już krokusy 

z ciemnej ziemi się rodzą.

Lecz ja urodzona bez uczucia,

w pustej formie mojego ciała.

W czerwonej sukience jak moja szminka.

Jakoś ten kolor ze mną się zżył,

jak z płatkami róży.

Może jestem różą?

Elegancką, cichą, pełną skrytej kobiecości.

Tylko ty widzisz jaka jestem.

Tylko twój wzrok mnie dotyka, 

tylko twoje słowa mnie całują.

Ja niewyżyta.

Głupia. Rozmarzona.

Kiedyś coś mi powiedziałeś,

lecz nie pamiętam żadnych twoich słów.

Może nie były ważne 

na tym zimowym wietrze.

Wiosna powoli się rodzi.

Czy chcesz abym twoje dziecko urodziła?

Matką zostać…

Nie, ja za młoda jeszcze.

Choć u każdej pojawia się

kobieca potrzeba rodzicielstwa.

Może nie teraz?

Choć kusi.

To inny rodzaj miłości,

której nie każda z początku zrozumie.

Ja powoli zaczynam rozumieć…

Czy to starość?

Nie!

Ja dopiero będę miała 

dwójkę na początku mojej liczby.

Może to po prostu dojrzałość?

Może w końcu zapuszczę moje włosy?

Może ubiorę coś innego niż czerwony?

Może powącham fiołki?

A może zostanę zapomniana 

przez ciebie w dorosłości?

Tyle do napisania mam w głowie,

lecz opisanie mojej urody 

zostawiam tobie.

Mój pisarzu,

twoimi rękami to piszę.

Może ja zrodzona jak 

Ewa z Adama.

To niewiarygodne,

że tu jestem.

A może po prostu 

życie jest piękne.