Wiesz, co Ci powiem? Co za głupie pytanie - przecież wiesz?
Wiec, co Ci opowiem? Co za głupie pytanie? Przecież wiesz.
Wiec, co Ci odpowiem? Co za głupie pytanie? Przecież wiesz wszystko...
Napiszę o Tobie wiersz. To także wiesz...?
- Jaki?
Jeszcze nie wiem a Ty wiesz od początku świata.
- Chcesz?
Wiersz ten będzie o Tobie i o Twojej wielkości o przezorności ku mnie i obfitości darów dla mnie i innych.
O hojności i o mojej przy Tobie małej posturce.
To będzie list do przyjaciela albo karta pożegnalna.
Nie- już wiem!
Będzie to nekrolog miłosny napisany koślawą ręką kościelnego i przybity na drewnianym płocie zardzewiałym gwoździem "Odszedł i raczej nie wróci".
To będzie wiersz, w którym pytanie Ci zadam niestosowne a ty będziesz wiedział jak odpowiedzieć. Dasz mi wtedy po pupie jak niewdzięcznemu dziecku,
ciekawskiemu gówniarzowi, co schował się pod stołem i podsłuchuje rozmów dorosłych, świńskich kawałów i tych o seksie.
- A czemu ja jestem? Czy na pewno z brzusia mamusi a nie tatusia?
- A dlaczego niebo jest niebo i jest czerwone a gwiazdy nie świecą za dnia?
-, Czemu cukier jest dziś gorzki a sól dziwnie słodka?
-, Czemu mam na imię a nie nazwisko? No i po co wszystko?
I wreszcie gdzie się schowałeś? A miałeś się mną opiekować i dbać o mnie jak ojciec a nie byle kapo z beznadziejnego przytułku dla bezdomnych, Ty pełen nadziei?
- Gdzieś polazł? Schowałeś się za śmiercią i dopiero tam Cię odnajdę?
- Ale jak rozpoznam?
Umówmy się zatem na gazety, będę miał gazetę w lewej ręce i czarną różę w butonierce.
Tylko mnie nie wystaw bo zabiję Cię miłością.
Skoro Ty podobno mogłeś wszystko...?


Rozmowa z Bogiem