Historia się nie troszczy
O dłonie wyciągnięte
Po ratunek trwożliwie,
Serce zgrozą przejęte,
 
O warkocze w kolorze
Kłosów pszenicznych letnich,
Ani oczy brązowe
(Tylko dwunastoletnie).
 
O płaszczyk bez kaptura,
Sukienkę w żółte groszki,
O podarte buciki
I zbyt cienkie pończoszki.
 
O fantazje zielone
(Bo jeszcze niedojrzałe),
Plany ulotną kreską
Zuchwale wybujałe.
 
O pragnień i zamierzeń
Nadrzędność lub podrzędność,
Bowiem jedno jej imię
Z ostrych liter – bezwzględność.
 
Nie wysłucha łez twoich,
Modlitw, błagań lub racji,
Gdyż zna jedną regułę –
Akcji oraz reakcji.
 
Zatem w jęku ostatnim
Z popielatej goryczy
Nie proś o zmiłowanie.
Nikt prośby nie usłyszy.
 
Lecz skłoń głowę łagodnie,
Na niepamięć i wieczność,
Prawem dziejów najtwardszym -
Umierania konieczność.
 
Kruche istnienie twoje
W piwnicznym grobie ciemnym
Z wielością innych losów
Podzieli bezimienność.
 
Gdy dymy buro - siwe
Już się w górze rozpłyną,
Gdy cisza stworzy jedność
Z żałobą oraz winą,
 
Na martwej kości muru
Wśród żaru poczerniałej
Staniesz się rzędem liter,
Z rozpaczy obolałych
 
Może po latach długich,
W dzień żalem opuchnięty,
Ktoś tobie kwiat położy
Jak śmierć tamta daremny.
 
A w księgach nazbyt grubych,
Ku czci spisanych męstwa,
Ktoś zimnym piórem wliczy
Twą krew - w koszty zwycięstwa…