Rozdział IV.

 

Wizje.

 

Tamte wakacje były jak kalejdoskop – każdy dzień i każda noc były inną mozaiką świateł, dźwięków i emocji, które zdawały się nie mieć końca. Miasto, w którym dorastałem, zmieniało się latem w zupełnie inne miejsce. Zamiast spokojnych ulic pełnych codziennego życia, wszędzie czuło się energię – głośne kluby, rozmowy w parkach przeciągające się do świtu, i nieustanny hałas, który wypełniał powietrze.

Tego wieczoru spotkałem się z Marcinem i Klaudią. Byliśmy nierozłączni – zawsze razem, zawsze szukający nowych wrażeń. Klaudia miała w sobie coś, co przyciągało uwagę. Była piękna, pewna siebie, ale zawsze wydawała się gdzieś daleko myślami. Marcin, z kolei, był duszą towarzystwa. Jego energia była zaraźliwa, a wszędzie, gdzie się pojawiał, robiło się głośniej i weselej.

– Aleksandrze, co myślisz o wakacjach? – zapytała Klaudia, kiedy szliśmy wzdłuż rzeki. Jej głos był lekki, ale w oczach miałem wrażenie, że kryła się ciekawość.

Spojrzałem na nią, próbując znaleźć odpowiedź, która by ją zadowoliła.

– Są... inne – powiedziałem w końcu, patrząc na wodę migoczącą w świetle latarni. – Trochę jak sny, które wiesz, że nie mogą trwać wiecznie.

Marcin zaśmiał się i klepnął mnie po ramieniu.

– Znowu zaczynasz, Aleksandrze. Zawsze wszystko musi być takie głębokie. Lato jest proste – piwo, muzyka, trochę szaleństwa. Po co to komplikować?

Przeszliśmy przez park, rozmawiając o rzeczach, które w tamtej chwili wydawały się najważniejsze na świecie – o planach na kolejny dzień, o muzyce, której słuchaliśmy, o życiu, które zdawało się być daleko. Kiedy dotarliśmy do jednego z klubów, miasto już pulsowało nocnym życiem. Światła neonów odbijały się od mokrych od deszczu chodników, a muzyka wypełniała powietrze.

W klubie Marcin stał się centrum uwagi, jak zwykle. Tańczył, śmiał się, a jego energia przyciągała innych jak magnes. Patrzyłem na niego z mieszanką podziwu i niepokoju. Klaudia siedziała przy barze, spoglądając na niego z uśmiechem, ale w jej oczach dostrzegłem coś więcej – jakby obawę, której nie chciała wyrazić słowami.

Kiedy wróciliśmy do mojego domu, była już trzecia nad ranem. Siedzieliśmy w salonie, rozmawiając i śmiejąc się, ale we mnie coś zaczęło się zmieniać. To uczucie, które czułem przez cały wieczór, stawało się coraz silniejsze – jakby coś chciało wyrwać się na powierzchnię.

Podszedłem do Marcina i chwyciłem jego dłoń. Spojrzałem mu prosto w oczy, a słowa zaczęły wypływać z moich ust, zanim zdążyłem je powstrzymać.

– Marcin, musisz mnie posłuchać. Musisz skończyć z tym wszystkim.

Jego uśmiech zniknął. Spojrzał na mnie, wyraźnie zaskoczony.

– Aleksandrze, o co ci chodzi? To tylko zabawa. Nic więcej.

Ścisnąłem jego dłoń mocniej, czując, jak moje serce bije szybciej.

– To nie tylko zabawa. Twoja matka… Ona nie pozwoli, żebyś stoczył się dalej. Jeśli nie przestaniesz, zabierze cię. W tym roku.

Słowa zawisły w powietrzu, ciężkie i niewypowiedziane. Klaudia patrzyła na nas z przerażeniem.

– Aleksandrze, co ty mówisz? Przestań, to nie jest zabawne – powiedziała, ale ja nie mogłem przestać.

Marcin wyrwał swoją dłoń z mojego uścisku, ale jego spojrzenie nie było już takie samo. Patrzył na mnie długo, a potem spytał:

– Skoro to widzisz, to powiedz mi, kiedy ty odejdziesz.

Zamilkłem na chwilę, próbując zrozumieć, co się dzieje. Ale odpowiedź przyszła sama, jakby była tam od zawsze.

– Mając 86 lat – powiedziałem cicho.

Tamta noc zakończyła się w ciszy, która wydawała się bardziej wymowna niż wszystkie nasze wcześniejsze rozmowy. Wszyscy wiedzieliśmy, że coś się zmieniło, choć żadne z nas nie potrafiło tego nazwać.

Kilka miesięcy później telefon zadzwonił, a ja odebrałem, wiedząc, co usłyszę. Marcin został zamordowany. Słowa, które usłyszałem tamtej nocy, powróciły do mnie z całą siłą. Moje wizje, choć przerażające, okazały się czymś więcej niż tylko chwilowym złudzeniem.

"Czasami, kiedy proszę mojego mężczyznę, aby opowiedział o swoich wizjach, dzieli się obrazami przyszłości pełnej nadziei i spełnienia. Widzi dziecko, które wnosi do naszego życia miłość i radość, lepszy dom będący schronieniem pełnym ciepła, a także stabilną pracę, dającą nam poczucie bezpieczeństwa. Choć ciężko mi uwierzyć, że te wizje się urzeczywistnią, wierzę w jego dar i czerpię z niego siłę, starając się podążać za tym, co przepowiada. Jednocześnie pamiętam jego słowa, w których przewidział, że zachoruje i że trudności na tej drodze będą ogromne. Mam nadzieję, że los będzie dla niego łaskawy i oszczędzi mu takich prób.

Ja także doświadczam wizji, które objawiają się w moich snach. Są niczym okna na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, pomagając mi zrozumieć wydarzenia, które nadejdą lub już miały miejsce. W jednej z nich ujrzałam niebieskie oczy, które, jak wiem, mają odmienić moje życie. Inną wizją było dziecko — symbol nadziei i radości — oraz dom, będący miejscem pełnym miłości i bezpieczeństwa. Dar wizji przyszedł do mnie po śmierci mojego ojca, pozostając dla mnie tajemnicą, którą wciąż próbuję zgłębić. Mimo że czasami trudno jest mi go zrozumieć, postrzegam go jako błogosławieństwo, które pozwala mi przewidzieć to, co mnie czeka.

Niektóre wizje przynoszą trudne do zaakceptowania prawdy, ale nieodmiennie się sprawdzają. Pamiętam, jak przepowiedziałam mojej mamie, że spotka ją krzywda. Lata później, wizja stała się rzeczywistością — ktoś wyrwał jej torebkę, pozbawiając ją dokumentów i pieniędzy. Choć trudno było mi w to uwierzyć, rzeczywistość potwierdziła moje objawienie. Podobnie było z moim przyjacielem, któremu przepowiedziałam, że jego życie niebawem się zakończy. Chorował na glejaka, który stopniowo odbierał mu siły, aż w końcu odszedł.

Dar wizji postrzegam jako błogosławieństwo, które prowadzi mnie przez życie. Daje mi odwagę, by stawić czoła przyszłości, nawet wtedy, gdy niesie ze sobą trudne wydarzenia. Dzięki niemu uczę się pokory wobec nieuchronności losu, a także odnajduję siłę, by przyjąć każdy dzień z otwartym sercem. Moje wizje to nie są przypadki – choć niekiedy tak je odbieram. Czasem trudno mi je zrozumieć, czasem pojawiają się z zaskakującą jasnością, jakby nagle rozbłysły w mojej świadomości niczym iskierka. W takich chwilach wszystko zdaje się nabierać sensu: przeszłość, przyszłość i to, co jest teraz, splatają się w jedną całość. To doświadczenia, które nie tylko mnie zaskakują, ale także uczą. Są lekcją o sile, wytrwałości i nadziei – tej kruchej, która mimo wszystko przetrwa nawet w najciemniejszych chwilach.

Nie jest łatwo żyć z tym darem. Czasami wizje wydają się ciężarem, czasami błogosławieństwem, ale z biegiem czasu nauczyłam się je akceptować. Dziś patrzę na nie z wdzięcznością. Są częścią mnie, moim wewnętrznym przewodnikiem, który prowadzi mnie przez życiowe zawirowania. Chciałabym, aby zawsze były ze mną – niezależnie od tego, co przyniesie los.

Jedna wizja szczególnie zapadła mi w pamięć. Śnił mi się spalony dom. Obraz był tak wyraźny, niemal namacalny, jakby wyjęty z rzeczywistości. Podzieliłam się tym snem z moim mężczyzną, a on zinterpretował go jako symbol niestałości miejsca – czegoś, co może się zmieniać, co nie jest trwałe. Początkowo trudno było mi w to uwierzyć, bo wizja była tak realistyczna, że wydawała się bardziej wspomnieniem niż symbolem. Z czasem jednak zaczęłam dostrzegać jej głębsze znaczenie. Pokazała mi, że życie jest pełne zmian, które trzeba zaakceptować – nawet jeśli są trudne.

Każda wizja, którą otrzymuję, jest jak delikatny szept, który przypomina mi o tym, że istnieje coś więcej niż to, co widzimy. Są jak promyki światła, które czasami rozjaśniają najciemniejsze zakamarki, a czasami prowokują do refleksji. Dają mi poczucie więzi z czymś głębszym, czego nie można dotknąć ani zobaczyć, ale co jest obecne, otaczając mnie swoją niewidzialną opieką. To dar, który choć wymagający, jest dla mnie nieoceniony.

."Odmienne stany świadomości to coś, co od zawsze mnie intrygowało. W swojej naturze są nieuchwytne, tajemnicze, a czasem wręcz budzące lęk. Nie wynikają jedynie z działania substancji chemicznych — mają znacznie głębsze podłoże, wykraczając poza to, co codziennie postrzegamy jako rzeczywistość. Są niczym mosty prowadzące do innego wymiaru, odmiennej perspektywy, której trudno jest w pełni opisać słowami. Doświadczyłem tego na własnej skórze, a owe stany trwale zmieniły moje życie i wpłynęły na moją twórczość.

Jeden z najbardziej niezwykłych momentów miał miejsce pewnej nocy, wiele lat temu. Była to noc, której prawdopodobnie nigdy nie zapomnę. Leżałem w łóżku, próbując zasnąć, ale sen nie przychodził. Moje myśli krążyły bez końca, a czas zdawał się rozciągać w nieskończoność. Patrzyłem w sufit, w okno, w pustkę, próbując zamknąć oczy, lecz moje powieki same się unosiły, jakby coś poza mną nie pozwalało mi zasnąć. I właśnie wtedy zobaczyłem to. Z głębi mojego wnętrza, z zakamarków umysłu czy może z innego wymiaru, wyłoniły się błękitne oczy. Były olbrzymie, przejrzyste, niemalże świetliste. Nie były to zwykłe oczy — zdawały się być utkane z energii, pełne życia i tajemnicy.

Patrzyłem na nie, nie mogąc oderwać wzroku. Były jednocześnie dalekie i bliskie, niematerialne, lecz zdawały się istnieć w pełnej realności. Wydawały się patrzeć prosto w moją duszę, badać każdy zakamarek mojego wnętrza. Nie miałem wątpliwości, że to doświadczenie było czymś więcej niż halucynacją czy snem. Było to przeżycie, które na zawsze odcisnęło piętno na moim życiu. Czułem, że te oczy nie były tylko obrazem — przyniosły coś więcej, jakby wlały w moje wnętrze nową energię, nowy głos, który od tamtej pory towarzyszy mi w twórczości.

Wkrótce po tym wydarzeniu zacząłem pisać, malować, tworzyć. Inspiracja płynęła z wnętrza mnie, ale czułem, że jej źródło było gdzieś dalej, poza tym, co mogłem zrozumieć. Było to jak przebudzenie, choć okupione chaosem wewnętrznym, który na początku przemienił moje życie w koszmar. Nieustannie miałem wrażenie, że powinienem dokądś podążać, że coś mnie woła. W końcu wszystkie te emocje i wizje sprowadziły mnie do Krakowa. Miasto zdawało się być miejscem, które miało stać się moją przystanią, moim domem. Teraz mieszkam tutaj, tworzę, żyję wraz z moją żoną, z którą wspólnie budujemy nową codzienność wypełnioną sztuką i poszukiwaniem sensu.

Odmienne stany świadomości i wizje wciąż mnie odwiedzają. Ich siła nie zmalała. Każda wizja niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny i filozoficzny. Niedawno miałem wizję ciężkiej choroby, długiej i trudnej walki o zdrowie. Ten obraz powraca w moich snach, wypełniając mnie lękiem, ale też mobilizując do zmian. Staram się budować nową rzeczywistość, tworzyć most ku lepszej przyszłości, choć droga bywa trudna i pełna wyzwań.

Moje sny również odgrywają ważną rolę w moim życiu. Są jak zapowiedzi — czasem to, co się w nich pojawia, materializuje się w rzeczywistości. Śnią mi się różne rzeczy: pieniądze, wygrana, która może być symbolem poprawy losu, a niekoniecznie materialnego bogactwa. Śnią mi się trudności, jak choroby, które zmuszają mnie do refleksji nad moim życiem. Te wizje są dla mnie zagadką, lecz jednocześnie stały się częścią mojego istnienia. Nauczyłem się z nimi żyć i czerpać z nich siłę oraz inspirację.