W ciszy,
gdy noc kładzie dłoń na ramieniu świata,
człowiek zdejmuje twarz, którą nosił dla innych.
Nie musi już myśleć,
co o nim powiedzą,
gdy pokaże, że boli.
 
W tej samotności —
głębokiej jak studnia bez dna —
można spojrzeć w życie
jak w pęknięte lustro:
z bliznami, rysami,
ale pełne prawdy.
 
Można zapytać:
dokąd idę?
czego naprawdę chcę?
czy to wszystko ma sens —
czy tylko go szukam?
 
A odpowiedzi…
nie zawsze są jasne.
Ale są prawdziwe.
 
W takim milczeniu
rodzi się spokój —
nie ten podszyty ucieczką,
ale taki, co staje się drogą.
Do siebie.
 
I kiedy wracasz —
nie jesteś już ten sam.
Masz w oczach ogień,
a w duszy ciszę,
która mówi więcej
niż tysiąc krzyków.
 
Bo czasem
trzeba zniknąć,
by się naprawdę
pojawić