Ponoć w obrazach tli się magia

Magia znana jako anima rerum

Gdy to ckliwość człowieka górą weźmie 

Szydzą: nie masz, nie masz już nic na pieczy

I w galerii, gdzie się w doniosłości przestępują:

Krata, żerdź i osąd o machinacje

Nienaturalność, trącając ramy portretów

Układa im zhardziałe rysy twarzy

W ichże ustach patosu dostąpił wulgaryzm

Wobec człowieka skorego lamentacji

Względem nich wątłego, jak wiór

Bowiem niemożnego wzajemności  

Ów człowiek pysznym akrylem nigdy się nie posługiwał 

Ażeby wargi szydercze przemalować 

Boć mu Bóg tę farbę zabrał

Nakazał żyć w duchu poczciwości