wyjąłem swoje myśli na znak ubóstwa spod łóżka, 
choć tamtejszy nocny potwór zżył się z nimi, 
niczym wydziedziczony kundel z rodziną kotów
i kociąt wydawanych hurtem na konkurs "mody"
 
świtał mi pewien cel w zamroczonej głowie,
tudzież ogarniętej hałasem
powodowanym przez tego podłóżkowego wyjca - nihilistę,
który na domiar swojej filozoficznej nędzy 
hipokrytycznie skomlał w proteście 
przed inicjacją akcji pt. "Zabiorę ci zabaweczkę",
nie mogąc rozstać się z moimi myślami 
 
teraz, jak najgorszy pasożyt, cofając swoje macki,
jakby w akcie uznania predestynacji mną stanowionej
ukazuje kompromitujący absurd własnego postępowania,
a mój cel mętnieje coraz bardziej 
 
i znów pogrążam się we śnie 
pośród zatroskanych twarzy rozmnożonych "potworków",
które znów oplatają pozbawionego czujności,
biednego człowieka,
co uległ nikczemności paradoksu paradoksu