Zleśmianił mi się wierszyk
i zerwał z uwięzi.
 
Rozżonkilił się wiosną,  
rozbzowił, zjaśminił,
a w lipcu z wiatrem pomknął
rwać wonne maliny.
 
I nie zrażał  go chruśniak,
ni słońca pełgoty,
gdy rozbrzmiały mu w uszach
kochanków zaloty.
 
I miał za nic wabienia,
poszepty róż białych,                            
co, czekając spełnienia,
uroczo tak drżały.
 
Po polach, górskich zboczach
goniłam gagatka,
ale ukrył się w oczach
modrego bławatka.
 
Trudno, niechaj swawoli,
a nawet coś skradnie
Leśmianowi. Wbrew woli,
wiersz więzić – nieładnie.