Gosia, czytelniczka pierwszego kontaktu

z otwartym przedsionkiem serca,

napisała w niejawnej recenzji,

że niektóre moje wiersze są wymagające

jak cielista bielizna.

I powinna je sobie dawkować,

maksymalnie trzy zmiany na tydzień.

Większość zadowala nadtrawiona treść symboliki

albo łatwiejsza fantastyka integrowana z synestezją.

Chciałem swoje wiersze ze szpargalizacji,

napisane jednym klawiaturowym palcem,

opatrzyć szlaczkiem na okładce.

Pod napisem Przeciąganie kipu,

schnące na sznurze pranie,

zwłóczyny z uchwyconym łopotem.

Scenografka, pani fotograf tej ekspozycji w zimowej scenerii,

uporała się z kolejnym wierszem o tym,

jak szarpiąc się z życiem, próbuje doganiać siebie.

Dawną dziewczynkę z tajemniczego strychu.