W kubku — echo piany, wody,

a ręce poruszają się w dramie.

Świat jak cień bez swej przyrody —

trwam w nim, choć mnie nie ma w ramie.

Śni mnie ktoś — o pustych skroniach,

co zgubił imię, sen i znak.

Wokół ślady — w śnieżnych dzwonach,

a pod stopą — biały szlak.

Gdy się zbudzi, pęknie odejdzie,

czego nie było, też przepadnie.

Zamknie oczy — sen go zwiedzie,

który śnił się zbyt dokładnie.

Zanim spłynę w bezkres podłogi,

szepnę mu w bezbrzeżnym toku:

„W mroku rosną inne drogi —

nie wracaj. Błądzę po zmroku”.