Choćbyś się zesrał na scenie. Brawo i tak będą bić tylko dla mnie*.

Czas najstarszego płynie w pełnej zgodzie z rytmem i rymem.

Asnycerką, na dodatek średniówkowo wtórną.

Średniak też zostaje poetą. Samoprzylepny prowadzi

ożywione lajkopisarstwo z tuzami literatury.

Mamę, ludzi, ojczyznę i kosmos kocha.

Wyrobione na zakwasach portalowego tygla

pośmiewiska ślinią się niczym kanapowce Pawłowa.

Dopisuje się fragmentami przez kalkę

bez kursywy. Klasyk patrzy z góry wiarygodnie.

Nie zaszkodzi jak cukier i sól w jedzeniu z laptopa.

Jedyna karma, która wraca.

* Ewa Demarczyk.