Wątpliwość
 

Wieczorną cichą porą siedzę sam,
I w myślach ciebie, tylko ciebie mam.
 
Otwieram książkę – „ona” pośród słów,
Wzburzona dusza drży i cierpi znów.
 
Na łóżko, które skrzypi rzucam się,
Poduszka pali, nie przychodzi sen.
 
Podkradam się do okna, aby stąd
Na łąkę spojrzeć, na księżyca krąg.
 
To tam, przy klombie powiedziałaś „tak”
I owo „tak” do dzisiaj w sercu mam.
 
Świadomość szeptem podpowiada mi,
Że drugiej takiej cichej nie zna nikt,

Że pocałunek twój, gdzie sosen rząd,
To tylko wiosny sny i mrzonki są.

Сомнение

Вот я один в вечерний тихий час,
Я буду думать лишь о вас, о вас.

Возьмусь за книгу, но прочту: "она",
И вновь душа пьяна и смятена.

Я брошусь на скрипучую кровать,
Подушка жжет… Нет, мне не спать, а ждать.

И, крадучись, я подойду к окну,
На дымный луг взгляну и на луну.

Вон там, у клумб, вы мне сказали "да"
О, это "да" со мною навсегда.

И вдруг сознанье бросит мне в ответ,
Что вас покорней не было и нет.

Что ваше "да", ваш трепет, у сосны
Ваш поцелуй лишь бред весны и сны.

1912 г.