Dymy bujne i rude, w ostrej barwie cegły
Albo lutowym smutkiem zszarzałe i sine,
Podbarwione pąsowo – bo rumieńcem winy,
Karminowym rozbłyskiem wstydliwie podbiegłe

Otulają zburzonych kościołów szkielety,
Czaszki zwalonych domków – w alejce lipowej,

W muzeum – rzeźb strzaskanych poranione  głowy,
Pod gruzami księgarni spalone sonety.

A gdy kłęby te bólem nabrzmiałe i ciężkie
Z łzami deszczu się złączą w pokutnej jedności,
Krople goryczy zroszą cierpienia i klęski

I w ruinach szpitala - garść dziecięcych kości.
Ziemia hukiem stukrotnym – jak mieczem – zraniona
Przyjmie w siebie żałoby popielate grona…