Co takiego aż tak

To, co z nimi nie tak?

To w takim razie dziękuję, nie byłem pewny co miał pan na myśli, pisząc aż tak. Cieszę się, że mój wiersz przywołał taką klasykę.
Pozdrawiam.

Dziękuję za komentarz, ostatni wiersz usunąłem, aby na spokojnie przysiąść do niego i poprawić jego drobne błędy, co zrobiłem i jest znowu w całości na portalu.
Nie rozumiem jednak dalej, wsiadłem na zbyt wysokiego konia, bo temat miłości, ale uwagi nie dotyczą tematu, tylko tego, że użyłem wielkich liter. Dużych liter w kontekście tytułu oraz zaimków dzierżawczych i osobowych używa rozmyślnie i z konkretnego powodu, aby nadać wzniosłości, znaczenia danej rzecz lub osoby oraz po prostu, żeby je wyróżnić. Zauważyłem, że wiersz nie jest listem, ale wiersz jest formą przelania swoich przeżyć i odczuć za pomocą słów na papier, wręcz oddania lub ukazania części swojej duszy, dlatego uważam, że jeżeli robi się coś celowo, to nie jest to błędem.
Odniosę się również do tego, że każdy wers zacząłem dużą literą. Znowu jest to celowy zabieg, nie każdy wiersz zapisuję w ten sposób, niekiedy nawet zapisuje za pomocą obu możliwości jednocześnie. Nie wiem, dlaczego mam nie pisać w dany sposób, bo tak się już nie pisze, wydaje mi się, że każdy, kto pisze poezję, powinien być w pewien sposób indywidualną jednostką, ale żeby to osiągnąć, trzeba najpierw zaznajomić się z wielką ilością twórczości innych poetów.
Za czasów Mickiewicza poeci pisali za pomocą wielkich liter, Józef Czechowicz zupełnie od czegoś takiego odszedł i zarówno wiersze jak i tytuły zapisywał zawsze za pomocą małych liter bez interpunkcji, ale później Wojaczek, czy Halina Poświatowska zapisywali swoje wiersze w taki sposób jak czuli, zaczynając wielką literą, małą litrą lub wykorzystując obie te opcje.
Rozumiem oczywiście twoje zdanie i ma ono swoje uzasadnienie. Szanuję je, nawet jeśli wybrałem inną drogę.

Życzę miłego dnia.

Dziękuję za szczerą odpowiedź. Rozumiem Twoje zastrzeżenia i dostrzegam w nich sporo racji — szczególnie w kwestii niedopowiedzeń, pracy nad formą i konieczności unikania emfazy. To coś, nad czym staram się świadomie pracować, choć wiem, że to długi proces.

Co do wielkich liter i wzniosłości — masz rację, że w poezji łatwo przesadzić i wpaść w patos. Ale czasem właśnie ten patos bywa potrzebny, jeżeli wynika z autentycznego przeżycia, a nie tylko chęci „zrobienia wrażenia”. W przypadku „Naszych Nocy” wielka litera była dla mnie sposobem podkreślenia emocjonalnego znaczenia tych chwil – jako czegoś więcej niż czasu czy opisu fizyczności.

Zdaję sobie sprawę, że poezja ewoluuje i że publikując, narażam się na odbiór — nie zawsze zgodny z intencją. Ale mimo wszystko wierzę, że warto szukać własnego języka, nawet jeśli czasem się z niego spada, jak z tego przysłowiowego konia.

Miłego popołudnia i dziękuję za czas poświęcony na tak rozbudowaną odpowiedź.