Pusta przestrzeń kartki
Paragonu czy chusteczki czystej
Od grafitu myśli poety
Co nicość swym bólem zapełni
Kiedy ludzkie twarze wyblakłe
Ich usta ciasno zaszyte na inne życie
 
Wtedy małe śmieci pod ręką
Zbawieniem —
Od głosów krzyczących za uchem
Kąsanym przez szydercze ząbki
 
Ucieczką —
Przed zatonięciem
W czarnej masy gęstwinie
Co ciepłem opatula nasze nagie ciała
I wgryza się głęboko
Wypycha wszelkie nasze wnętrzności
Paznokcie wystrzeliwują ku niebu
Oczy wypełzną purpurowym potokiem
 
Teraz gdy cichym ślepcem jesteś
W tłumie ludzkich przeszkód 
Weźmiesz kartkę i oddasz się słowom
Które tylko do ciebie należą
Które ci wszystko powiedzą