Płakać – 
Zakazano mi płakać już dawno
Śmiać się –
Niby z czego?
 
Kiedy ich brudne paznokcie
Ostrzem swoich niedoskonałości
Rozrywają moją skórę na równe żalu pasy
Okrywają się mną jak zwierzyną
A purpurowy deszcz wypływa
Przez rozdartą skórę pulsujących myśli
 
Chciałbym powrócić
Choć nigdy – Mnie nie było
Tkwiłem tam głęboko gdzie Słońce legendą
A łózka oblane blaskiem Księżyca – 
Chwilą wytchnienia…
 
Teraz moje ciało płonie
Czystym ogniem furii 
Lecz patrząc w pusty horyzont
Tle go w sobie
 
Przykuty do szarej nicości
W oczy sypię sobie sól
Małe kryształki jakby gwiazdy
Wołają do mnie wesoło bym i ja
Przybył do nich
Razem wesoło śpiewali
 
Wtedy padam na wznak
Złoty płomień liże moje ciało – 
Wypala moją skórę
Pożera mięśni tkanki
Ścięgna aż do kości
A ja dalej –
Nie czuję nic