Świat porcjuje szczęście na uncje,

Zimne odłamki monet

leżą tam, gdzie kiedyś pulsowało.

Kupujemy – na oślep,

na kredyt sumienia.

Kiedy czyjś krzyk dławi przestrzeń, – spływa na kamienne twarze.

Pomoc – wyparowała z magazynów,

Człowieczeństwo – spłynęło z obiegu.

Tyramy aż do złuszczenia myśli,

żeby przytulić znak,

posiadać metraż,

karoserię,

i zestaw masek 

z wypożyczoną duszą.

Zgubiliśmy powód.

Po co ten obieg?

Zwierzęta z wytresowaną potrzebą,

gonimy błysk,

który gaśnie szybciej niż ślad.

Bo dziś trzeba mieć.

Choćby namiastkę.

Układamy strach w ozdobne pudła,

ustawiamy pustkę na regałach,

i nazywamy to pełnią.

A potem —

Zastój rozlany jak beton.

Plik banknotów,

na stole zimnym jak serce.

Pozostałość po czymś,

czego nie zdążyliśmy nazwać.