obmywa moje ciało nagim potem –
na karku czuję jej oddech,
złotej rosy ubranej w Słońca blask
na krzaku dzikiej róży,
tam – wysoko na urwisku
 
gdzie dumnie nabierała krwistej barwy,
pomimo zasp, burz i ludzkich rąk
ona tam była –
i dalej tańczy, jak teraz na wietrze
z otwartymi piersiami
w rytm moich spojrzeń
i złotych kropek na niebie
 
rozbiera się dla mnie –
oplata ją falujące płótno światła
dyrygując śpiewem ptaków –
świadków naszych uniesień
i własnych symfonii ekstazy
 
siedzę tobą zafascynowany
nie potrafię nawet wyjrzeć za okno –
nie obchodzi mnie tamten świat,
kiedy mogę rysować cię wzrokiem
a ty tulić mnie swoim głosikiem,
listków na cienkich gałązkach
moich pragnień
 
nasze usta spragnione 
przegryzamy, plamiąc krwią swe blade z tęsknoty zęby,
które łakome nagości
wgryzają się w nasze ciała,
wtedy wchłaniamy je całym sobą –
leżąc w wysokiej trawie
kołyszącej się do naszych ruchów
 
aż wtuleni głęboko w siebie –
wzlatujemy wysoko nad ziemię
w okrzykach euforii,
gdzie Słońce powoli zaczyna wypalać nam skórę –
do ostatniej ości i kosteczki,
gdy w końcu jako zwęglone skały,
nasze języki oddają się ostatniemu tańcu –
ponad światłem gwiazd…