Ogródek Ogacony Pamięcią

To była stodoła kryta słomą,

pierwszy dach, utkany ze żniw.

Kaflowy piec – jedyne, ciepłe centrum systemu,

otoczone liśćmi przeszłych lat.

Życie pisane snopkami,

które wiązało się z pośpiechem,

pod wyjący BIOS młockarni.

Hałas, który zadecydował, że cisza będzie luksusem.

Wiklinowy koszyk na kartofle –

pierwszy ciężar odpowiedzialności,

zawsze cięższy niż lekcja o świecie.

Potem to samo: stał się koniem pędzącego świata.

Studnia, z której wyciągał wodę dla spragnionych.

Gdy sam zapragnął ulgi, sięgnął po bagno dla ukojenia.

Aż przyszła  zupa pieczarkowa

rozlana na jasnym płaszczu;

pierwszy, nieoczekiwany smak prawdy.

Wywiezienie obornika z zagrody.

Oczyszczenie, które musi boleć,

by pole mogło znów odzyskać najmojejsze.

Olszyna w sercu betonu.

Niezeskanowany uśmiech,

który nie trafi do żadnego biedronkowego koszyka

i nie podda się podziałowi.