mimo iż wszystko trwa

 
zamknij mnie w chwilach do zapamiętania
jak na tamtej fotografii gdzie oni wciąż wychylają się z okien
a uniesione w gestach pożegnań dłonie mówią nadal jesteśmy
choć przyblakłe z upływem czasu twarze świadczą inaczej
 
był schyłek lata a może już jesień zapomnianego roku
przybyło kolejne zdjęcie pusty dom zarośnięty ogród zardzewiała
furtka skrzypnęła po raz ostatni i zabrakło klamek do naciskania
na podłodze stos książek oddychał kurzem ot parafernalia
 
w oczekiwaniu często spoczywa bezbronność
obrazowanie momentów różnych scenariuszy przewidywań
na jutro i dzisiaj wchodzące krok po kroku w ślady pozostawione
przez zatarte pod folią odbitki gdy szafy zieją chłodem
 
przeliczona na kasztany czyjaś nieobecność