Droga Milu,
właśnie tak miałam - dłuższe wersy po 10 zgłosek, ale ze względu na ostatni wers, z którym nie mogłam dać sobie rady i w takiej postaci wydawał mi najlepszy, zmieniłam pozostałe.
Cieszę się z Twojej sugestii. Postaram się nadać wierszowi zgrabniejszą postać.

Dziękuję. Pozdrawiam najserdeczniej.

Milu,
pierwszą zwrotkę miałam identyczną jak Ty.
Z drugą i trzecią trochę pokombinowałam. Co na to powiesz?

Zażółciły się klony.
Pośród liści zielonych
coraz więcej lśni plamek ze złota.
Jeszcze chwila i jesień
brąz i czerwień przyniesie,
i musimy znów z ciepłem się rozstać.

Czy przetrwamy rozstanie?
Co z kochaniem się stanie,
kiedy chłód drzewa liści pozbawi,
i park nie da schronienia,
i przestanie ocieniać
naszą miłość przed wzrokiem ciekawych?

Bądź łaskawa, jesieni,
zostaw trochę złocieni,
niech rozjaśnią nam dni mroku pełne,
zabierzemy ich obraz,
poniesiemy hen w oczach,
jak miłości bezdomnej wspomnienie.

Ano, nakombinowałam się, Milu, jak przysłowiowy koń, a i tak nie wszystko wyszło dobrze.


Super jest.

I czwarta zwrotka - wezmę sobie Twoją propozycję, jeśli pozwolisz, bo bardzo mi się podoba.

Serdecznie dziękuję, Milu. Pozdrawiam cieplutko

Nie będzie, więc musimy się teraz napatrzeć na te kolory.
Dzięki, że zajrzałaś, Valerio.

Dziękuję, Milu, już to zrobiłam.
Miłego!

Wiersz, który nosi w sobie oddech starej, klasycznej szkoły - rymowany, melodyjny, w którym przeplata się obraz przemijania i miłości splecionych w jesiennym świetle